Τα λευκά χωριά της Ισπανίας προσφέρουν μια ματιά στο χαμένο παρελθόν
Του Marcelo del Pozo
Τα "Pueblos Blancos" (λευκά χωριά) είναι εντυπωσιακά συμπλέγματα κυβόσχημων σπιτιών σκαρφαλωμένα στα γεμάτα ελαιόδεντρα βουνά της Ανδαλουσίας στη νότια Ισπανία, τα οποία έχουν πάρει το όνομά τους από το ασβεστόχρωμα που χρησιμοποιείται για το βάψιμο των κτηρίων ώστε να διατηρούνται δροσερά στο εσωτερικό.
Τα δαιδαλώδη στενά δρομάκια παραπέμπουν στην εποχή όπου η περιοχή ήταν γνωστή ως Al-Andalus και ανήκε στα μουσουλμανικά εδάφη το μεσαίωνα. Πολλά από τα ονόματά τους έχουν αραβική καταγωγή, όπως το Alcala, που σημαίνει 'κάστρο'.
Ένα ακόμα στοιχείο της μακρόχρονης ιστορίας τους είναι το επίθημα 'de la Frontera' ή 'των συνόρων', που παραπέμπει στην εποχή όπου η Ισπανία χωρίζονταν σε χριστιανικά και μουσουλμανικά εδάφη.
Τα τοπικά φεστιβάλ περιλαμβάνουν από λιτανείες, όπου άνδρες κρατούν στους ώμους αγάλματα αγίων στολισμένα με λουλούδια και τα περιφέρουν στους πέτρινους δρόμους, έως αγώνες δρόμου με ταύρους, όπου τα ζώα απελευθερώνονται στο χωριό και οι συμμετέχοντες κρύβονται πίσω από κάγκελα για να αποφύγουν τα κέρατά τους.
Παρόλο που αυτή η περιοχή είναι εντυπωσιακά όμορφη και προσελκύει μεγάλο αριθμό τουριστών που επισκέπτονται τη νότια Ισπανία, είναι επίσης μία από τις φτωχότερες της χώρας, ενώ ο δείκτης ανεργίας της είναι ένας από τους υψηλότερους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σύμφωνα με τη Eurostat, η Ανδαλουσία ήταν η περιοχή της Ευρώπης με τον δεύτερο υψηλότερο δείκτη ανεργίας το 2015, με σχεδόν ένα στα τρία άτομα χωρίς εργασία. Περισσότεροι από τους μισούς νέους ανθρώπους είναι άνεργοι.
Παραδοσιακά, οι άνθρωποι εδώ βγάζουν τα προς το ζην από τα ελαιόδεντρα. Η Ισπανία είναι με διαφορά η χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή ελαιόλαδου στον κόσμο, αλλά οι προσδοκίες αλλάζουν και οι νέοι δεν ενθουσιάζονται από την πολύωρη εργασία και τις χαμηλές ανταμοιβές που προσφέρει η γεωργία.
"Οι νέοι φεύγουν για τις πόλεις", λέει ο 19χρονος Jose Maria Cortijo, ο οποίος ζει στο Vega de los Molinos, στην περιοχή Arcos de la Frontera, ένα λευκό χωριό που ισορροπεί στο χείλος ενός γκρεμού πάνω από μια γραφική κοιλάδα.
Με αυτήν την άποψη συμφωνεί και ο Agustin Pina, ένας τυροκόμος στο κοντινό χωριό Villaluenga del Rosario, που βρίσκεται στην καρδιά του εθνικού πάρκου Sierra de Grazalema.
"Οι νέοι δεν θέλουν να δουλέψουν στα χωράφια, επειδή είναι σκλαβιά", λέει ο 58χρονος που δουλεύει στη γη όλη του τη ζωή. "Θέλουν να δουλεύουν από Δευτέρα έως Παρασκευή."
Σαν τους παλιότερους καιρούς, η ζωή στο χωριό κυλά ήσυχα και ήρεμα, λένε οι κάτοικοι.
"Όταν πηγαίνω στις μεγάλες πόλεις, δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω πίσω," λέει η 50χρονη μητέρα του Cortijo, Maria Jose Manzano. "Εκεί επικρατεί θόρυβος, έντονοι ρυθμοί και άγχος."
(Σύνταξη: Sonya Dowsett)